این مقاله نقد بخشی از دیدگاه‌های احمد کاتب (از منتقدان باورداشت مهدویت شیعی) است و بر آن است تا نشان دهد بر خلاف دیدگاه او، بروز روایت‌های غیبت، به گونه‌ای روشن، به پیش از ولادت و غیبت امام دوازدهم بازمی‌گردد نه پس از آن، گذشته از آن که بزرگان شیعیان ابتدا به روایت‌های دوازده‌ امام پرداخته و سپس به غیبت امام دوازدهم می‌رسیدند نه آن که روایت‌های غیبت را اساس اثبات ولادت و امامت او بگیرند.